Zie de mens

‘Even voor de duidelijkheid, je hebt tot 31 december om van gedachten te veranderen, want mijn plan voor het volgende jaar is om geen veranderingen te hebben.’

‘Oké prima’, antwoordde mijn lief, ‘dan zit je nog even aan mij vast.’

Het was duidelijk, ik had totaal geen zin in veranderingen dit jaar. Teveel is er de afgelopen jaren gebeurd. Van nieuwe baan tot zieke ex, van zelf ziek worden tot een nieuwe relatie beginnen en van onzekerheid over verlenging van contract tot nieuwe scholen uitzoeken voor kinderen. Ik had het helemaal gehad.

Onzekerheid is de enige zekerheid

Gewoon, duidelijkheid, dat wilde ik. Vastigheid. Zekerheid dat alles wat er op 1 januari zou staan er aan het einde van het jaar ook zou staan. Zoveel is dat toch niet gevraagd? Maar René Descartes wist het al een tijdje terug, in deze wereld is onzekerheid de enige zekerheid die we hebben.

Onzekerheid is ook niet per sé verkeerd. want het kan leiden tot groei, iets wat Mark Manson in het boek ‘de edele kunst van not giving a f*ck‘ zo verwoord:

“Zekerheid is de vijand van groei. … [je kunt] alleen maar groeien als je de onherroepelijke imperfectie van je eigen waarden erkent. In plaats van te streven naar zekerheid is het verstandiger om op zoek te gaan naar twijfel… Twijfel gerust over wat de toekomst voor jou in petto heeft… Verandering wordt pas mogelijk door het mis te hebben. Fouten maken groei mogelijk.”

Ik had het fout

Terug naar mijn wens. Overduidelijk werkte mijn wens niet, want 2020 is het meest idiote jaar tot nu toe voor mij en voor veel anderen. Maar waarom wilde ik dan die zekerheid en vanwaar die weerstand tegen verandering?

Na wat bostherapie kwam ik erachter dat achter mijn opmerking angst zit, angst om verlaten te worden. Mijn verlangen achter mijn gevoel is dat ik bij iemand wil zijn die mij ziet, mij als persoon. Als mijn verlangen om gezien te worden vervuld wordt kan ik veel beter onzekerheid in mijn leven aan.

Thuiswerken is opeens een optie

Mijn persoonlijke verlangen is niet zo heel verschillend van wat veel werknemers (oftewel mensen) meemaken in deze tijd. Onzekerheid, de wens om niet te veranderen en dan toch door de omstandigheden gedwongen zijn om zich aan te passen.

Een voorbeeld is het thuiswerken. Thuiswerken was bij sommige bedrijven geen optie, maar noodgedwongen leerde men om toch thuis te functioneren. Nu willen veel mensen in de toekomst een hybride vorm van én thuiswerken én op kantoor werken (zie ook het onderzoek van Frankwatching). Hoe dat eruit komt te zien weet nog bijna niemand, want de toekomst is onzeker.

Dat in die onzekerheid de groei zit en dat fouten maken mag is voor veel mensen ingewikkeld. Waarom?

Zie mij als mens

Het toelaten van onzekerheid in je organisatie en de wens om te veranderen kan grote emoties oproepen bij medewerkers. Sommigen zullen gelukkig worden van de verandering, anderen staan er meer sceptisch tegenover. Hoe pak je het dan aan?

Daarover zijn boeken volgeschreven (over kleuren en strategieën, over top down en bottom up en veel meer). Dat zal ik in een latere blog verder uitdiepen, want voor allerlei praktische uitwerkingen zit er een belangrijke vraag achter elke verandering.

Ik wilde geen veranderingen en dus vroeg ik (nou ja, ik gaf een keuze) ‘Blijf je bij me?’. Maar eigenlijk zat daar wat achter. Het was niet per se een idioot idee, als wel een verlangen om erkend te worden door de ander. De vraag achter mijn vraag was: ‘Zie je mij?’

De vraag van medewerkers is min of meer hetzelfde richting werkgever ‘Zie je mij als medewerker, als persoon. Hoor je mij en mijn wensen? Ben ik belangrijk?’ Het erkennen van deze behoefte is voor mij het startpunt van elke verandering, ongeacht welke kleur of vorm. Medewerkers kunnen onzekerheden best aan, als ze gezien worden en dus meegenomen in veranderingen. Als hun stem gehoord wordt en twijfels uitgesproken mogen worden.

Onzekerheid is gegeven, verandering is belangrijk voor groei, maar in dit alles zoekt de mens naar de behoefte om gezien en erkend te worden. Zie de mens.