Menselijkheid in de zorg (2)

‘Ach en dan zie ik hem vechten en verdrietig zijn. En dan denk ik, ‘je snapt er ook helemaal niks meer van hè.’ Dat moet toch ook wat zijn. Dus ja, toen hij later rustiger werd ben ik bij hem gaan zitten en hebben we gewoon samen gekletst over voetbal.’

Dag twee van ‘gedwongen’ opname van een meneer met vrij vergevorderde Alzheimer in een verzorgingstehuis ergens op het platteland. Aan het woord is de verzorgende die hem de afgelopen nacht hielp toen hij boos en agressief werd. Hij wist niet meer waar hij was en waarom en alles was fout.

Gezien worden

Wat een respect voor deze verzorgende en haar collega’s. Ze krijgen het voor elkaar dat de familie zich gezien en geliefd voelt. Dat de cliënt rustig wordt. Ze bevestigen dat het een zware periode voor de familie is geweest, woorden die essentieel zijn om te horen als je wekenlang 24 uur per dag zorgde voor iemand die nog geen vijf minuten alleen kan zijn. Ze zeggen dat ze altijd mogen bellen, zelfs als het midden in de nacht is en zijn vrouw mist hem en ze moet even horen hoe het gaat.

Bureaucratie

In eerste instantie was het misschien frustrerend met veel telefoontjes. Veel kasten en muren waar ze over, langs of tussendoor moesten. De bureaucratie vierde weer hoogtij en door vakanties en stroperigheid duurde het proces thuis misschien net iets te lang. Maar het warme bad van het verzorgingstehuis was zalvend en maakte veel goed.

Het hoeft niet hè

Wat mij opvalt aan de verzorgenden en verpleegkundigen is dat ze zo liefdevol zijn. Ze hebben hem in hun hart gesloten en leven mee. Ze zien hem als mens en willen hem een waardig einde geven. Dat vergt een bepaalde persoonlijkheid, een liefde voor het vak en voor mensen.

Want het hoeft niet hè, ze kunnen ook gewoon billen wassen, bedden verschonen, af en toe een steunkous optrekken en weer naar huis gaan. Maar ze doen het met hun hart en dat maakt ze zo mooi. Zelf worden ze lang niet altijd zo behandeld door werkgevers of de overheid en voelen ze zich misschien ondergewaardeerd. Daarom deze tweede ode aan de zorg, aan het hart van de verzorgenden. Dat ze met hun hart blijven kijken en kletspraatjes over voetbal blijven maken.