*Dit verhaal is eerder gepubliceerd op het social media platform Linked-In*
De echte reden waarom ik het liefst in Nederland in een ziekenhuis lig heeft niets te doen met de kwaliteit van zorg.
Hup naar huis
Toen ik werd ingeleid om mijn tweede kind te krijgen in een ziekenhuis in Engeland, werd mijn man weggestuurd om negen uur ’s avonds. ‘Regels zijn regels, mevrouw is nog niet aan het bevallen, dus wat doe je hier nog?’ ‘Ik denk dat ik wel wat weeën heb, kan hij toch niet blijven?’ ‘Onzin, het is je tweede, je weet echt wel wanneer je weeën hebt.’ En hup, de man werd afgeserveerd en kon midden in de nacht terugkomen, omdat ik toen wel echt zeker wist dat er een kind aankwam.
Een peuter in de wurggreep
In Thailand bedacht mijn peuter dat het leuk was om met een driewieler van een stoepje te rijden, tot het toch wel zeer deed. Bij het huilen sperde hij zijn mond ver genoeg open zodat ik zag dat zijn tong een flinke jaap had. Toch maar even langs het lokale ziekenhuis. Hier pakten ze mijn schreeuwende tweejarige uit mijn handen, hielden hem met twee verpleegkundige in een wurggreep, stevig ingebakerd in een synthetische deken. Ik probeerde hem gerust te stellen, maar moest bij de deur van de OK achterblijven, terwijl een heel klein mannetje op een hele grote tafel lag. Toen we een week later terugkwamen voor controle trok hij mij gauw mee toen we voor de deur van het ziekenhuis stonden. Daar wilde hij nooit meer naar binnen.
Eerst betalen, de zorg komt later
De zorg en menselijkheid was in Singapore goed op orde, niks te klagen. Of misschien toch, omdat er niks gedaan werd zonder dat het zeker was dat onze verzekering voor de kosten betaalde. Maar toen werden we toch echt als geëerde gast ontvangen. Inclusief dagelijkse krant, persoonlijke aandacht en zorg gericht op kinderen.
Gezien worden
In alle drie de voorbeelden was de zorg technisch gezien op orde. Het kind is geboren en de peuter heeft een geheelde tong. En toch, toch is geen van deze bovenstaande ervaringen vergelijkbaar aan de zorg die ik in Nederland heb ontvangen. In alle ziekenhuizen waar ik geweest ben, werd ik als persoon behandeld. Niet als patiënt of een irritante ouder die het beste wil voor haar kind. Als mens met gevoelens van onzekerheid of zorgen, met ruimte voor vragen of wensen.
Ik herinner me een verpleegkundige die na haar dienst nog even terugkwam om te kijken bij mijn pasgeboren mannetje om te zien of alles goed was gegaan. Hoe de verpleegkundige bij mijn eerste kind liefdevol mijn dochter meenam om haar in slaap te wiegen zodat ik even alleen kon slapen. Hoe mijn zoontje vorige week uitgelegd kreeg op zijn eigen niveau wat er met hem gebeuren zou tijdens een operatie voor buisjes en dat ik erbij was toen hij in slaap viel.
Wat in geen normenset beschreven wordt
Er wordt veel geklaagd in Nederland over de zorg, over de registratielast van verpleegkundigen, over de druk en het tekort aan personeel. Maar er is iets wat geen normenset beschrijft en wat je toch terugvindt overal in Nederlandse ziekenhuizen. Het zijn de verpleegkundigen die de patiënt zien, ondanks alles. Die niet alleen zorg verlenen, maar ook aandacht geven. Misschien niet zoveel als ze zouden willen, maar echt, die standaard is zoveel hoger dan waar ik die ook maar ben tegengekomen in de wereld.
Hoeveel er ook in de zorg verandert en hoe keurmerken, personeelstekort en lage lonen ook druk leggen op het personeel, zij blijven voor mij de reden dat ik het liefst in Nederland een ziekenhuis bezoek!