Wat heb ik vaak aan Nederland gedacht als het in Thailand 40 graden was en het zweet in straaltjes over mijn rug liep.
Hoe de lente ruikt, het pas gemaaide gras, de frisse ochtendlucht die vol verlangen de dag aankondigt. De merels en mussen die al kwetterend hun nestjes bouwen en in de vroege morgentuin hun plaatsje vinden. Ik zuchtte dan wel eens en verlangde naar Nederland terug. In Nederland wist ik tenminste waar de juiste winkel was, wat je van een schooljuf kan vragen en kon ik mijn moeder altijd bellen voor advies.
Asociale fietsers en je eigen broodtrommeltje mee
Ik idealiseerde Nederland misschien een heel klein beetje. Toen ik eenmaal in het voorjaar in Nederland was rook ik de lente en zag ik de vogels, maar irriteerde ik mij vooral die asociale fietsers die mijn kleine kinderen bijna van de sokken reden.
Dan streste ik in de vroege morgen om op tijd iedereens boterhammen te smeren en door de regen naar school te fietsen om daar precies in het hele korte tijdsbestek, niet te vroeg en niet te laat, mijn kinderen te droppen. Dan fietste ik terug, dronk koffie en kon alweer naar school.
In Thailand, daar was ik pas echt een Nederlander
In Thailand, ja daar was ik een Nederlander. Daar vonden ze mij direct en open, de kinderen prachtig met hun blonde haren en blauwe ogen. Ze genoten van mijn echte Hollandse appeltaart en als ik kaas of stroopwafels meebracht maakte ik vrienden. We vierden Sinterklaas en keken zelfs het sinterklaasjournaal (met Dieuwertje Blok).
Maar in Nederland voelde ik me heel erg indirect (vergeleken bij de buurman die altijd klaagde over mijn lawaaiige kinderen). Ik voelde me niet meer bijzonder, want niemand vond mijn kinderen vreselijk schattig. En ik voelde me buitengesloten want ik begreep niet waarom mensen ze zich zo druk maakten over carrière, kleding en het perfecte huis.
Van repat naar Nederlander
Toch bleek mijn Nederlandse bloed er nog te zijn en na twee jaar wennen voel ik mij grotendeels weer Nederlander. Misschien met een andere kijk op de samenleving en met wat minder gevoel voor een gepland leven, maar dat zie ik nu als een sterke kant.
Daarom wil ik de verhalen vertellen van anderen, horen wat zij denken van Wilders, kaaskoppen, Marokkanen met bontkragen en hoge kerk- en moskeemuren. Want reizen maakt je anders en dat voel je soms tot in je tenen.
Fotografie: Jaap Hoekzema
ja het valt niet mee om weer aan nederland te wennen, maar ik ben na dik 10 jaar ook totaal niet aan texas gewend, we zijn al een keer terug geweest naar nederland, huis verkocht alles weggedaan maar manlief en kids konden niet wennen en we liepen tegen bureaucratische dingen op, dus maar weer terug naar texas … en daar weer opnieuw beginnen. nu heb ik eindelijk alle neuzen dezelfde kanten op, en nu lukt het niet, een baan en huis vinden is moeilijk. en ondertussen ben ik zo klaar met alleen zijn hier !!
Lastig is dat inderdaad. Het is niet makkelijk ergens te landen en dan ook echt wortels te schieten. Succes ermee. Ik hoop dat de verhalen hier je helpen.
hi, ik wil wel vertellen. Maar weet inmiddels niet meer goed waar te beginnen. Nu 1.5 jaar (of misschien ben ik in denial en is het ietsje langer) terug in Nl na 6,5 jaar Azië. Het is eigenlijk steeds surreëeler op te veel terreinen tegelijk. Dat isn dus het gevoel van shock. En dat heb ik helaas nog steeds. Met tijd en wijlen werkte ik er hard aan, toen verteld eik er mijn (nog geshockeerde oude vrienden) over en familie. Maar na bijna 2 jaar is dat niet meer aardig naar hen en probeer ik het in mijn hoofd op te lossen. Je krijgt ook van die rare onbegripvolle blikken, alsof je hen een verwijt maakt. Of het land. En iedereen voelt zich daar toch persoonlijke door aangesproken. Want het is niet alleen materiaal (huis, baan, school, auto), ook organisatorisch (verhuizing, bureaucratie om doodmoe door te bijten), cultureel (regels en focus regels niet begrijpen, materialistische,directe en onbeschofte lompe communicatie) en vooral vooral jaja…sociaal is het een hel geweest voor mij, want de snobistische houding van jonge 30ers die eerst je onbezorgde studievrienden waren en waarmee je al die jaren op afstand een band hebt denken te houden – die zijn nu in het echt heel anders geworden. Of ik. Ik snap net als jij niet de focus op kleding baan carrière presenteren, en weet je wat ik het ergste vind? Ik neem mezelf kwalijk dat ik in gedachte mezelf zo voor de gek heb kunnen houden dat ik dacht dat ze nog die evengoede vrienden waren. Hoe heb ik mezelf zo voor de gek kunnen houden>? Alles is nu ook enorm gericht op wedijveren, mijn vrienden zijn alleen nog maar open als je heel dichtbij ze staat en ze nemen het je kwalijk dat je er na een paar jaar weer in ‘durft’ te willen, in het groepje. Dat is het geval met een oud studentengroepje en waren nooit mijn beste vrienden, maar ook mijn beste vrienden vinden het leven in een Sfeer van materialistische wedijveren normaal: Ze willen allemaal aan de hokjes, en normen van succes voldoen en vinden dat heel belangrijk om aan iedereen te laten zien, dat ze ‘success’ hebben: maar het mag ook niet te expliciet want dat zou TE zelfverzekerd zijn en is niet calvinistisch genoeg. Erger nog is als je zoals wij materialistisch altijd al een goede positie had en deze is enorm verbeterdL Wij zelf viinden dat echter totaal onbelangrijk en hadden naïef genoeg verwacht dat mensen ons met open armen zouden ontvangen met nieuwsgierigheid naar onze verhalen en dat we automatische weer naar alle feestjes en verjaardagen zouden worden uitgenodigd. In plaats daarvan is er enige argwaan over je succes (materieel), er is onuitgesproken jaloezie en er is niet bij alle maar wel sommige oudere kennissen een sterke nare houding zo van: Oh en jij denkt dat je er zo weer bij mag? In plaats van oprechte interesse in wie wij als mensen zijn geworden en wie onze lieve kindjes zijn die daar zijn geboren, willen ze vooral weten hoe hoog je hypotheek is, hoeveel huizen je hebt en waar, wat voor werk je doet. En zelfs dan moet je ook niet denken dat je na 1 keer spontaan op een verjaardag te zijn geweest van een dochtertje van een oude studievriendin, dat je elk jaar op de mailinglist komt. Want als je geen goede woorden hebt door je cultuurshock of teleurstelling en verbijstering, dan ben je denk ik niet meer leuk, heb je je mondje niet meer bij je en misschien zelfs ‘raar’?
Kortom ik ben zo ver, dat ik geen connectie meer voel. Ook al heb ik me sociaal suf geïnvesteerd en spreek ik geregeld nog af: ik vind mijn oude vrienden helemaal niet meer leuk (help). Maar ga maar door want nieuwe maak je ook niet super snel en het is het enige wat logisch lijkt.
Hey, wat een heftig verhaal zeg. Klinkt ook wel heel erg herkenbaar. Hoewel ik mijn vroegere vrienden meestal nog wel aardig vind ;). Maar vooral dat je probeert en probeert en het lijkt allemaal niet te werken. Ik heb er een stuk over geschreven, maar niet hier gepubliceerd nog. Ik ben namelijk ook van mening dat het volgens mij dan beter is om opnieuw te beginnen. Dat kost idd moeite, maar het is wel mogelijk. Via school (je hebt kinderen toch?) en anders moeder-groepen in je buurt. Het kost alleen ook veel moeite en veel kracht om er op af te stappen en het te gaan doen. Dood eng. Maar na bijna 3 jaar merk ik dat ik meer afstand van vrienden heb (die wonen dan ook verder weg), geen verwachtingen meer koester en nieuwe vrienden probeer te maken…
Hi M, Nog veel dank voor je reactie. Ik wilde het nog even nuanceren want het was wel erg negatief. En feitelijk wilde ik je eigenlijk vooral zeggen hoe behulpzaam en leuk ik je website vind. Maar het verhaal kwam er nogal plomp en emotioneel uit 🙂
Je haalt er inderdaad goed de hoofdzaak uit. Dat proberen en proberen maar ‘geen resultaat’ voor je gevoel. Alhoewel ik nu een paar weken later eigenlijk ook wel zie dat het meer even het uitgebluste moment was, dat ik dat schreef. Al met al denk ik dat ik iemand ben die alle banden altijd probeert aan te halen en houden, en dat dit ook goed gelukt is. In feite mag ik ook over mijn vrienden niet klagen en doen ook zij hun best de draad weer op te pakken. Hiervoor waren soms wel wat Nederlandse ‘eerlijke’ gesprekken nodig, om uit te leggen waarom soms het contact iets was verminderd of waarom ik het simpelweg niet goed kon bijhouden met iedereen. Ik denk dat dat eerlijke heel Nederlands is, en ook wel zijn voordelen heeft. In elk geval is er dan weer een nieuwe statusquo en is er een open onbeschreven toekomst. Sommige vriendinnen hadden een verminderd contact als desinteresse geïnterpreteerd denk ik, (degenen op wat meer afstand) en het is heel iets persoonlijks van mij dat ik dan zelfs met hen ook de banden weer probeer aan te halen. Anderen zouden de weg van de minste weerstand makkelijker vinden en dat is het ook 100%.
Aan jouw antwoord merk ik ook dat dat je advies is, en ik was daar heel blij mee eerlijk gezegd. Nu ben ik namelijk op het punt dat het oude sociale leven weer terug is (door gezinnen en afstand minder frequent maar niet minder gemeend), maar als je het jezelf gunt dat je eerlijk bent tegen jezelf lucht dit ook op en opent nieuwe mogelijkheden: Als ik aan mezelf toegeef dat het niet aan mijn omgeving ligt, maar aan mijn eigen veranderde houding, dan ben ik inderdaad ook vrij om opnieuw te beginnen. Ik sta hiervoor nu iets meer open, naast mijn oude netwerk. Eerder vond ik het inderdaad doodeng…Misschien ook omdat ik bang ben dat de nieuwe expatvrienden hier (internationale Nederlandse school) toch anders zijn dan wij ‘niet gelande nederlanders’ en ook ben ik bang voor vrienden die weer weggaan, wat expats doen :).
Je sloeg echt de spijker op zijn kop: Jezelf een legere vrije toekomst gunnen waarin je jezelf een open houding gunt zonder angst, is de sleutel. Dat kan overal. We denken nu bijvoorbeeld over ons vestigen elders in europa, maar nog wel dichtbij NL, op 1 uur vliegen. En dan een basis houden in Nederland zodat die 2 jaar banden aanhalen niet voor niets waren, en zodat familie binnen bereik blijft. Als we dit gaan doen probeer ik zonder angst voor het ‘opnieuw beginnen’ te blijven. Dat lukt steeds ietsje beter qua houding. Daardoor sta ik meer open en komt er soms iets leuks nieuws sociaals via school inderdaad, maar ik heb geen verwachtingen meer! Ook dat herken ik uit je reactie. Veel dank!
Tot slot: hoe grappig is het ook dat je kindjes in het buitenland bijna als een soort blonde kindersterren worden beschouwd he? bijna beroemd, zo mooi en lief vinden ze hen. Ook als volwassen Nederlander in Azie word je een beetje zo behandeld en dat alles is compleet weg hier. Wel ontnuchterend maar ook wel weer op een gezonde manier.
ALs je nog behoefte hebt aan iemand die met naam en toenaam een keer haar verhaal wil doen dan hou ik me hele erg aanbevolen!
Dank je wel voor je verhaal. Ik neem contact met je op via de mail.
Erg herkenbare verhalen. Ik ben nog steeds niet gewend om na 7 jaar buitenland weer in Nederland te wonen. Ik denk nog iedere dag terug aan mijn buitenland-avontuur en de wens om weer terug te gaan. Wat moet ik doen?! Het lukt mij niet meer om te aarden in NL.
Voor mij is het super ingewikkeld om hier antwoord op te geven. Ik kan je hierin geen advies geven. Maar ik zou wel zeggen dat je de zaken tegen elkaar kunt afwegen. Wat houdt je in Nederland? Wat zou je buiten Nederland positief vinden en wat ook niet? Waarvoor ben je teruggekomen in Nederland en gelden die redenen nu nog? Uiteindelijk is het een keuze die je alleen zelf kunt maken. Succes er iig mee! Als je over je zeven jaar in Nederland wilt vertellen en waarom je niet kunt aarden.. ik vertel je verhaal graag! Anoniem of niet!