*wie zit er op mijn verhaal te wachten?*
Ik ken een meisje dat in haar tienerjaren door wat stuff werkte en het moeilijk vond (surprise, surprise) om hierover te praten. Ik vroeg of ik haar verhaal mocht opschrijven. Gewoon, voor haar, niet om te delen met de wereld. Nou ja, misschien ooit als zij er aan toe is en denkt dat het anderen kan helpen, als ze tachtig is ofzo.
Haar reactie was dezelfde als die van mij toen ik ooit begon met schrijven: ‘Wie zit er op mijn verhaal te wachten? Mijn gedachtes zijn raar en krom en donker.’
Maar wat bleek toen ik over mijn eigen dingen ging schrijven? Ik was helemaal niet zo raar en mijn gedachtes waren herkenbaar voor anderen. Beter gezegd, de stukken die ik (anoniem, zo ben ik dan weer wel) gedeeld heb raakten anderen. Ze gaven lucht en ruimte voor die ander, ook zij waren opeens niet meer alleen.
Als je nu denkt, ik wil mijn verhaal wel kwijt, maar wie zit er op mijn verhaal te wachten? Meer mensen dan je denkt!
Ik hou van oprechte verhalen die eerlijk en rauw zijn. Die de wereld laten zien zoals die is.
Juist zodat meisjes van dertien niet hoeven te denken dat hun gedachtes raar zijn, of gescheiden ouders dat ze gek worden, of twijfelende zinzoekers dat er meer geloof schuilt in ongeloof dan ze zelf denken, of…. vul maar in. Om ruimte te geven aan wat er is en mag zijn.
Het meisje was niet overtuigd van het nut van verhalen delen door schrijven, dus zolang ik geen TikTok-dansje wilde doen maakte ik daar weinig kans op een verhaal.
Maar wil jij wel een eerlijk, rauw en echt verhaal vertellen? Ik schrijf het graag voor je op, want de wereld zit juist op echte verhalen te wachten.
Afbeelding: Unsplash.com met dank aan Aaron Burden
Menu