We dachten dat het wel leuk zou zijn om een weekje te werken op afstand (zonder kinderen uiteraard). Je weet wel, heel hip als een soort van digital nomads maar niet helemaal, want zo hip zijn we ook weer niet.

We konden een antieke camper lenen die wel wat rammelde en gebruiksaanwijzingen had en het verbruik van diesel is alleen al voldoende om de temperatuur een graad te doen stijgen.

Op de één of andere manier dachten we dat het grappig was om onverwachts familie op te zoeken die in de Vogezen kampeerden. Dus reden we naar het zuiden, op naar de heuvels. De verrassing was leuk, het zoeken van een camping wat minder.

Trots

Maar uiteindelijk stonden we hoor. Trots deelden we foto’s dat het zelfs gelukt was de luifel uit te zetten. Tot we daarna tot de conclusie kwamen dat we zo niet naar de winkel konden rijden en we toch wel echt eten nodig hadden.

Barrels


Als echte Nederlanders hadden we natuurlijk fietsen mee. Twee oude barrels, formaat stadsfiets met drie versnellingen. Maar we lieten ons niet kisten.

Heen ging nog wel. Zeker het stuk waar we roetsjend van de heuvel af gingen. Maar we riepen: ‘Dit gaat niet goed, zometeen moeten we ook weer de andere kant op, mét boodschappen.’

We zagen er als een berg tegenop


Na een halfuur vonden we op de volle parkeerplaats van de Intermaché een mini-fietsenstalling (want wie is er zo gek om daarheen te gaan zonder auto?), deden we boodschappen en aten taart om de weg terug wat te verzachten. We zagen er als een berg (haha) tegenop.

En als je wel eens baalt van de tegenwind in Nederland, dan moet je eens tegenwind tegen een heuvel op proberen. Niet te doen natuurlijk met drie versnellingen. Dus vriendlief liep al gauw verder, terwijl mijn fiets stiekem meer versnellingen had en ik zwetend en zegevierend bovenaan op hem stond te wachten.

Vanuit passerende auto’s werd er meewarig naar ons gekeken, maar ik was wel een beetje trots (naast dat ik buiten adem was). Het laatste stukje sjeesden we naar beneden en algauw proosten we met onze duur-gefietste biertjes.

We wisten dat het zwaar zou zijn, maar deden het gewoon. We moesten natuurlijk wel. Waar ik niet op gerekend had was het gevoel achteraf. Van vrijheid, blijheid en trotsheid, van overwinning?

De rest van de week dacht ik na over mijn bedrijf, mijn werk en wat ik doe voor andere mensen.

‘Eigenlijk’, dacht ik zo bij mezelf ‘is dit precies ook het gevoel dat ik mensen wil geven.’

Communicatiestrategie

Het uitdenken van een (communicatie) strategie is iets waar je als een berg tegenop kunt zien of het gevoel dat het toch niet kan en er al niet aan beginnen.

Dan maar tevreden zijn met wat er in je camper nog aan restjes voedsel ligt. Maar wil je een echt biertje met een echte maaltijd? Dan moet je toch echt die oude barrel van het slot halen, een beetje zweten en die berg beklimmen, want het kán echt. Ik weet het ondertussen, dus ik fiets graag met je mee.

Neem vooral contact met me op voor een vrijblijvend gesprek!