Deze blog is ook gepubliceerd op eo.nl.
Martiens zoon loopt vast in het schoolsysteem.
Op de ochtend van zijn vertrek naar school smijt de zoon van Martien de deur voor haar neus dicht. “Ik kom te laat op school door joú!” Als ze binnen aan tafel schuift, bedenkt dat de eigenlijke oorzaak ergens anders ligt. De mismatch tussen haar zoon en het schoolsysteem.
“Mam, stop! Ik kom te laat op school door joú!” “….maar…” Bam, de deur sluit precies voor mijn neus. In m’n linkerhand heb ik een appel die ik nog gauw mee wilde geven. M’n rechter steek ik langzaam omhoog. “Nou dag hoor”, mompel ik. Buiten draait de donderwolk nog even door. Want z’n zadel is nat (had ‘m dan binnengezet, denk ik), z’n tas te zwaar (tja, dat heb je als brugklasser) en al die andere fietsen staan in de weg. Ik weet dat dit niet het moment is om slimme opmerkingen te maken, dus ik laat de deur verstandig dicht.
Dag lieve jongen
Vanachter het raam forceer ik bij mezelf een glimlach als hij uiteindelijk bij de schuttingdeur aangekomen is en zich tóch nog even een keertje omdraait naar mij.
Dag lieve jongen, denk ik, terwijl hij met boze ogen terugkijkt en de deur hard achter zich dichttrekt. Dat is in ieder geval iets, meestal blijft de schuttingdeur openstaan.
Terwijl ik de appel bij een stapel ander troosteloos fruit leg en mijn koffie inschenk zucht ik een beetje. Hoe leer je een tiener van 12 om zich aan te passen aan de wens van de school om op tijd te komen? Niet gemakkelijk als je motivatie mist omdat leren altijd gemakkelijk ging tot je op de middelbare kwam en je ontdekt dat leren leren nog weer iets anders is.
‘s Avonds in bed praten we nog even na over de dag. Ik leg uit dat we in een maatschappij leven waar het gewenst is dat je op tijd komt, dus dat we iets moeten verzinnen waardoor hij wel op tijd kan komen, het liefst zonder dat ik hem als een peuter in alles bij de hand meeneem. Zijn reactie: “Oh, zijn er landen waar dat niet zo is? Daar wil ik heen.” En ik denk even aan de tijd toen we in Thailand leefden, zo’n zeven jaar geleden toen hij nog klein was. Waar je kinderen naar school bracht tussen 8 en 9 en ophaalde tussen half 4 en vijf. Die luxe hebben we niet meer. Hier is het strak om half 9 aanwezig zijn en bij vijf minuten te laat dien je je te melden.
Mismatch
“Helaas, we zijn nu niet in Thailand of een ander land, maar hier”, zeg ik. “Dus wat doen we?”
We proberen wekkers verplaatsen zodat hij er wel uit moet, tas van tevoren inpakken, telefoon niet gebruiken in de ochtend en meer trucjes. Maar het werkt maar beperkt. En eigenlijk weet ik diep in mijn hart wel waarom. Hij loopt langzaam vast in een schoolsysteem dat hem niet waardeert (en andersom!). Het probleem zit ’m niet in tijdsplanning (oké, ook dat wel een klein beetje), maar in een mismatch tussen kind en systeem. En tja, dat los ik niet zo gemakkelijk op. Dus we rommelen maar door en de ene keer komt de banaan wel mee, de andere keer niet.