Mijn collega is furieus. En het ligt aan mij, want ik was het niet met haar eens. Zij vindt dat we een bepaalde strategie moeten handhaven. Ik vind van niet. Mijn redenen gaan over de effectiviteit, de hare over het nut en noodzaak. We praten en praten en uiteindelijk ga ik akkoord met haar plan.
Niet dat ik van mening ben veranderd, maar om mij te schikken in de situatie. Ik gooi mijn handen in de lucht en zeg ‘ik doe het, maar alleen omdat jij het zegt. Het is jouw plan, niet het mijne.’
Van binnen grijns ik
Een week later staat ze aan mijn bureau en kijkt nog eens terug op de verhitte discussie. ‘Weet je’, zucht ze ‘er zijn maar weinig mensen op wie ik zo boos kan worden als op jou. Je bent ook zo eigenwijs.’
Ik hou mijn blik neutraal, maar van binnen grijns ik. Ik hoor mijn hele leven al dat ik eigenwijs ben, maar vandaag voelt het aan als een compliment. Vooral om wat er verder volgt
‘Je bent zo verrekte eigenwijs, maar je hebt wel vaak gelijk. Je bent zo vasthoudend, dat laat een groot doorzettingsvermogen zien. Je bent niet bang om te laten zien waar je voor staat.’
Een tikkeltje
Wat ik mij voorgenomen heb om te doen lukt… in mijn werk wil ik werken vanuit mijn kernwaarden (eerlijkheid is er eentje van) en dus zeg ik waar het op staat, of het nu uitkomt of niet. Ik omarm het woord eigenwijs voor mezelf, hoewel niet iedereen het zo positief ziet als ik. En tuurlijk, eerlijk is eerlijk… soms is het handig om minder eigenzinnig te zijn.
Maar sinds kort durf ik het aan en schrijf ik in mijn sollicitatiebrieven dat ik een tikkeltje eigenwijs ben. Hoewel dat tikkeltje er volgens sommigen wel vanaf kan….