Het lijkt me het aller- allerergste wat je kunt overkomen als ouder… Je kind verliezen.

Het is mij gelukkig nooit overkomen, ze doen het alledrie nog. Ik heb wel eens gehad toen er eentje nog maar heel pietepeuterig was ik naast z’n bedje stond en ik me afvroeg of hij nog wel ademde. En ik ‘m wakker maakte om er zeker van te zijn.

Dat je adem in je keel stokt, je borstkas zich gelijk al klem zet voor de schok… dat gevoel.

Ik wil dan ook eigenlijk niet denken ‘what if…’, want als ik dat doe voel ik dat echt, in m’n botten, in m’n hart…fysieke pijn, want dat is niet hoe het moet zijn en dan denk ik er alleen maar aan.

En toch zijn er elke dag moeders (en vaders) die afscheid nemen van hun kind. Waarbij hun hart scheurt. Een moeder vertelde me eens dat ze na het verlies van haar kind vier jaar lang een zwart gevoel meedroeg. Hoeveel jaren zwart moederverdriet telt Oekraïene, Syrië, Rusland of al die andere gebieden in de wereld waar het onrustig is?

Daar is geen troost voor, zijn geen woorden voor. Het enige wat er is, is er te zijn voor hen die hun kind zelf naar het graf droegen.

En om blij te zijn met wat je wel hebt, dus vandaag krijgen ze een extra knuffel en een ‘ik hou van je’ over het schoolplein heen.


Deze weken werd ik daar weer meer bij bepaald in m’n werk en maakten we er een magazine-uitgave over. Vanmorgen deelde iemand dit lied, gezongen in het Oekraïens, het raakte mij.