*triggerwarning*
Ze stond om 9 uur ’s avonds opeens voor de deur, begeleid door twee politiemannen die vriendelijk vroegen of ze binnen mochten komen.
Zo klein
Met een dochter zo groot als mezelf in mijn armen, maar eigenlijk zo klein als de dag dat ze geboren werd, knikte ik. En bij het horen van de woorden dat het leek alsof mijn kind niet meer wilde leven zakte mijn hart tot onder mijn voeten, een beetje gebroken wel.
Nadat politie en crisisdienst vertrokken, dochterlief in bed lag (en haar welterusten wensen bizar voelde) en haar broer huilend in slaap was gevallen, vond ik het wel tijd voor een groot glas whisky.
Wat.was.dit.
Zo zat ik een tijdje op de bank, tot het wel echt midden in de nacht was en ik, zoals elke avond, eventjes om het hoekje van de kamers van mijn slapende kinderen keek en slikte.
Leven gaat door
Maar de volgende ochtend ging het leven gewoon door, raapte ik mijn hart op en hup, iedereen naar school. Brood smeren. Tas pakken. En koffie voor mij, want mijn meetings en werk gingen ook door.
En zo zat ik met een nieuwe klant afspraken te maken, terwijl het slaaptekort en de gedachten aan mijn ongelukkig kind mij niet loslieten. Ik zei niks, want tja, professional hè. En je kunt toch niks. Dus wat moet je? Gewoon maar doorgaan.
Natuurlijk werkt dat niet, want zakelijk en privé zijn niet te scheiden. Tenminste niet bij mij. Dus nam ik vrij, om te voelen en te verwerken. Voel ik me niet schuldig over de gemiste kansen of hoe het mijn bedrijf beïnvloed en probeer ik niet teveel te denken aan de toekomst. Het blijft vooral malen dat het een verhaal is dat verteld wil worden….En deze eerste poging is een start.
Maanden verder
Inmiddels zijn we maanden verder, weten we dat het geen suïcidepoging was, maar dat ze een black-out had (niet minder eng) en is de zorg geïntensiveerd.
En ja, nog steeds beïnvloedt het mijn werk, mijn denken, mijn slapen, mijn schrijven, maar zielig? Nee, dat zijn we niet. Mijn tijd is beperkt, mijn gedachten dwalen soms af en ik blijf voor mezelf zorgen. Nog steeds denk ik aan haar in mijn armen, als klein mensje en op die avond en hoop ik dat ze nog eventjes blijft vasthouden.
———————–
Roept dit verhaal gevoelens bij je op die te maken hebben met zelfmoordgedachten of gevoelens? Blijf er niet mee zitten en praat erover of ga naar 113.nl, voor iedereen is er hulp.
———————–
Werk je met iemand die persoonlijk iets heftigs heeft meegemaakt? Weet dan dat zoiets je werk beïnvloedt. Er bestaat niet zoiets als scheiding tussen werk en privé, alleen voor robots. A little mercy goes a long way.
————————
Zoek je iemand met ervaring in jeugdhulpverlening die een eerlijk verhaal kan schrijven? Neem contact met me op. Ik help je graag met het vertellen van jouw verhaal of schrijf graag over onze ervaringen.